David Middendorp laat het zien in zijn nieuwe voorstelling Digital Twins.
Ik herinner me een bijeenkomst in het TIN, Theater Instituut Nederland, in het begin van de jaren 2000, waar de danser en choreograaf Harijono Roebana een toespraak hield over de teloorgang van voorstellingen met live- dansers. Hij schetste een beeld van de opmars van de techniek die het menselijk lichaam zou overnemen in projecties en nieuwe media met veel mogelijkheden de dans te ontwikkelen naar een nieuwe dimensie.
Ik kon het niet geloven en werd zelf boos over dit doom-denken.
Twee dansers dansen met achttien drones, het ziet er prachtig uit, maar vraagt extra veel inbreng en geduld van de dansers in een ingewikkeld maak proces. Een duet, Missing, waar de danseres beweegt met iemand die er niet meer is. Geprojecteerd op het achterdoek als een digitale persoon.
David, zoon van een ingenieur, kreeg de fascinatie voor de techniek van jong af mee. De angst voor de overhand van de techniek, de danser als bijzaak, als instrument voor de techniek, speelt niet bij David. Er zal behoefte blijven aan een stukje menselijkheid. Veel vaker zullen we met dans en techniek te maken gaan krijgen. Choreografen blijven op zoek naar een nieuwe taal in de dans. Ik hoop dat ik me vergist heb in 2000 en dat mens en techniek ook verweven kan worden in een menselijke gevoelswereld.